Nuk më kishte shkuar mendja që një kek mund të bëhej me kaq shumë erëza. Kisha provuar klasiket, xhenxhefil dhe kanellë, por kësaj radhe mu desh të shtoj dhe arrë moskat, karafil të shtypur dhe lëkurë portokalli. Plus mjalti dhe gjalpi, që kanë vetë goxha aromë, e imagjinoni vetë: do të doja që shtëpia ime të mbante këtë aromë përgjithmonë. Së paku në ditë me shi.

Mund ta provoni në një ditë të tillë dhe ju siguroj që do ndjeheni po kaq mirë sa unë sot. Vetëm se receta që mora nga një libër amerikan gatimi kishte një problem: me të bëhen vetëm 6 kekë të vegjël. Ndaj shumëzojini me dy përmasat e mëposhtme, nëse nuk ngopeni me kaq pak (se duhet t’u japim dhe të tjerëve, apo jo?!) Ose bëjeni edhe me këto përmasa dhe bëjeni çdo ditë: në fund të fundit gatuhet sa hap e mbyll sytë. Kështu siguron aromatizimin e kuzhinës më gjatë, sesa një ditë.

Përbërësit për 6 kekë:

75 gr gjalpë pa kripë dhe pak ekstra për lyerjen e formës; 75 gr mjaltë; 30 gr sheqer kaf; 100 gr miell; një lugë kafeje pluhur pjekës; gjysmë lugë kafeje kanellë; gjysmë lugë kafeje xhenxhefil; pak arrë moskat të grirë; pak karafil të grirë; lëkura e një portokalli; 1 vezë.

Ngrohim sobën në 180 gradë celcius. Lyejmë format e kekëve me pak gjalpë të shkrirë dhe i lëmë mënjanë.

Në një enë shkrijmë në zjarr mesatar gjalpin, sheqerin kaf dhe mjaltin, dukë i përzierë vazhdimisht derisa kokrrizat e sheqerit të jetë shkrirë plotësisht. E lëmë mënjanë të ftohet.

Në një enë të blloshme sitim miellin dhe pastaj fryrësin e ëmbëlsirave. Shtojmë erëzat. Grijmë lëkurën portokallit në rende dhe e hedhim në mes të miellit.

Pasi gjalpi me mjaltin të jenë ftohur, rrahim brenda tyre një vezë. E shtojmë përzierjen e lëngët tek ajo e thatë dhe i përziejmë, derisa të kemi një brum të rrjedhshëm.

E hedhim brumin nëpër forma dhe lëmë të piqet për 30 minuta. Pasi të jenë ftohur i pudrosim kekët me sheqer pluhur.

I shoqërojmë me akullore, jo vetëm se fotografia del bukur, por edhe sepse shkon shumë shija (akullorja që bleva unë është me yogurt).